Maakt internet onze hersenen lui?

Het internet is een van de belangrijkste aspecten van het moderne leven. Van onderzoek tot communicatie tot financiële transacties, ons hele leven draait om deze digitale infrastructuur.

Het internet is nog relatief nieuw en daarom wordt er nog steeds onderzoek gedaan naar wat de effecten van deze technologie zijn op mensen, hun gedrag en zelfs hun hersenen. Je vraagt ​​je misschien af ​​of het internet ervoor zorgt dat je hersenen minder werken.

Het idee dat internet onze hersenen lui maakt, is natuurlijk niet helemaal ongegrond. Waarom zou u feiten en cijfers onthouden als Google altijd in uw zak zit? Waarom de lay-out van New York leren kennen, als satellietnavigatiesystemen het zware werk voor ons kunnen doen?

hoe je geen beller-ID kunt ontmaskeren

In dit artikel bespreken we het laatste onderzoek naar de effecten van internet op onze cognitieve vaardigheden.

Wat bedoelen we met lui?

Laten we om te beginnen eerst eens kijken wat het betekent als we het woord ‘lui’ gebruiken in relatie tot de hersenfunctie. Nee, we hebben het niet over die keren dat je brein je vertelt om op de bank te blijven in plaats van iets productiefs te doen. We hebben het over uw vermogen om zonder hulp na te denken, informatie op te roepen en logische conclusies te trekken.

Voor het internet las je bijvoorbeeld een wetenschappelijke studie en bewaarde je belangrijke informatie over de wetenschappers, data en het aantal deelnemers. Via internet kunnen we door dergelijke materialen bladeren en alleen de belangrijke delen behouden, omdat je later indien nodig gemakkelijk terug kunt gaan naar de studie voor meer nauwgezette details.

Hoewel het misschien een beetje vergezocht lijkt, zijn er genoeg onderzoeken die de theorie ondersteunen dat internet in feite de manier waarop onze hersenen werken, beïnvloedt.

Wat zijn de gevolgen van een luie hersenen?

Schadelijker is de verleiding om ons denken uit te besteden aan internet. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom dit aantrekkelijk lijkt: er is een enorm collectief intellect dat wacht om te worden afgeluisterd (zij het met veel afval om doorheen te waden), maar de ware omvang van deze luiheid werd pas duidelijk met een studie van de Universiteit van Waterloo .

Uit dit onderzoek bleek dat deelnemers een kleine, maar significante drang hadden om aan hun eigen kennis te twijfelen en feiten op internet te bevestigen wanneer ze de kans kregen om dit dubbel te controleren.

Digitaal geheugenverlies

Iets willen controleren voordat je jezelf belachelijk maakt, is één ding, maar er zijn ook aanwijzingen dat we minder snel de moeite nemen om dingen te onthouden als we weten dat ze allemaal elders in de cloud, of op onze apparaten.

Dit is geen bewuste keuze, maar op een bepaald niveau doen onze hersenen gewoon niet de moeite om dingen op dezelfde manier in het geheugen vast te leggen.

Er zijn echter andere, minder mechanische en meer inherent optimistische theorieën hiervoor. EEN Studie van de Universiteit van Wisconsin uit 2011 ontdekte dat deelnemers die werden gevraagd om 40 feiten te typen, zich eerder de stukjes van de trivia zouden herinneren als ze te horen kregen dat het document aan het einde van de test zou worden verwijderd.

Met andere woorden, het brein optimaliseert zichzelf in feite door herinneringen uit te besteden in plaats van te verzwakken. Uit een tweede deel van het onderzoek bleek inderdaad dat deelnemers zich eerder de locatie van de computermap met de feiten herinnerden dan de feiten zelf. Depressief, maar efficiënt.

Natuurlijk is er een denkrichting die zegt dat dit slechts een uitbreiding is van wat we altijd hebben gedaan - een vorm van transactief geheugen, waarbij groepen herinneringen delen. Ik hoef de verjaardagen van mijn neven en nichten niet te onthouden, want mijn man kent ze - dat soort dingen.

De psycholoog die in 1985 de transactieve geheugenhypothese bedacht, Daniel Wegner, vertelde Harvard Magazine dat hij gelooft dat internet een uitgebreid - en vooral goed geïnformeerd - onderdeel is geworden van dit collectieve sociale geheugen: we worden op een bepaalde manier onderdeel van internet. We worden onderdeel van het systeem en uiteindelijk gaan we erop vertrouwen.

Cognitieve ontlading

Dat is prima voor harde feiten die u zelf heeft ingediend, bijvoorbeeld wanneer de verjaardag van uw neef in een Google-agenda staat, maar hoe zit het als u vertrouwt op de kennis van anderen? In theorie hebben we een gezond niveau van wantrouwen voor wat het internet ons vertelt, met een maar liefst 98% van de mensen wantrouwt het internet als informatiebron volgens een onderzoek uit 2012 , maar we weten dat zelfs informatie die we instinctief wantrouwen ons aan onszelf kan doen twijfelen.

schakel Windows 10 firewall-meldingen uit

Cognitieve ontlading is vergelijkbaar met Digital Amnesia in die zin dat onze hersenen het internet effectief gebruiken als een externe harde schijf. Dit betekent dat je simpelweg niet zoveel gegevens in je hersenen opslaat als je zou kunnen.

Als u bijvoorbeeld een recept moet onthouden, kunt u elk ingrediënt en de kookinstructies onthouden. Maar nu het internet zo dichtbij is, hoeft u dit niet te doen. U heeft een bladwijzer voor het recept gemaakt en weet dus niet meer hoe u het moet maken.

In een 2016 studie , presteerden degenen die internet gebruikten om eenvoudige vragen te beantwoorden slecht in andere stadia van het onderzoek waar ze geen gebruik maakten van internet. Dit zou erop kunnen wijzen dat het gebruik van internet onze hersenen lui maakt. In theorie hebben degenen onder ons die het internet vaker gebruiken om vragen te beantwoorden, een verminderd probleemoplossend vermogen.

Dit is vergelijkbaar met een andere studie dat geeft aan dat mensen zich de details van tentoonstellingen in een museum minder snel zouden herinneren als ze een digitale camera voor foto's hadden.

De vrees voor internetgerelateerde cognitieve ontlasting is dat mensen die vaker internet gebruiken hun eigen hersens niet vertrouwen en daarom voor zelfs de meest elementaire kennis afhankelijk zijn van externe invloeden.

Kunt u zich concentreren?

Dan is er concentratie: er is veel geschreven over de impact van internet op ons vermogen om afleiding te vermijden en ons te concentreren, maar veel ervan is anekdotisch. In bredere zin kunnen andere factoren net zo verantwoordelijk zijn voor ons collectieve gebrek aan focus.

Het internet helpt ons bovenal één ding te doen; tijd besparen. Helaas helpt het ons ook om zo te multitasken dat geen enkele taak onze volledige aandacht krijgt. Toch zijn we zo gewend om meerdere dingen tegelijk te doen (bijvoorbeeld tv kijken en een scriptie schrijven) dat we niet zoveel leren als we zouden kunnen.

Een bijzonder fascinerende studie vond dat leden van de Namibische Himba-stam die onlangs naar stedelijke nederzettingen waren verhuisd, hadden een veel zwakkere concentratie dan hun tijdgenoten die hun traditionele landelijke bestaan ​​hadden behouden.

Nicholas Carr, de auteur van The Shallows: What the Internet is Doing to our Brains, denkt dat veel hiervan ongedaan kan worden gemaakt door meer tijd van het internet door te brengen, en de plasticiteit van onze hersenen suggereert dat dit een impact zou moeten hebben. Maar in een samenleving die zo afhankelijk is van verbondenheid, heeft het dan echt enig voordeel om te vechten tegen de manier waarop onze hersenen zich hebben aangepast aan ons digitale leven, afgezien van een zwakke nostalgie?

Misschien niet, hoewel zoals bij bijna alles met de hersenen, een enorme hoeveelheid onbekend blijft, zelfs als het gebruik van internet als extra geheugenopslag prima en dandy lijkt. Niemand weet nu wat de effecten zijn van deze tools op logisch denken, herinnert Wegner ons.