door Jordan Erica Webber
Van verstoppertje tot ik spion tot legpuzzels, het is duidelijk dat we plezier vinden in visueel zoeken. Misschien is er een evolutionaire verklaring: voorouders die meer tijd besteedden aan het zoeken naar bessen en wolven, hadden meer kans om te overleven en hun genen door te geven. Wat de reden ook is, we houden ervan om naar een scène te kijken voor doelen. Zozeer zelfs dat we van het tijdverdrijf een langlopende serie boeken hebben gemaakt inWaar is Wally?(of in de Verenigde Staten,Waar is Waldo?), en niet al te lang daarna in hun digitale equivalent: games met verborgen objecten.
Experimenteel gamedesigner Adriaan de Jongh maakte bijna per ongeluk een zoek-en-vindspel, dankzij een wegwerpcommentaar aan illustrator Sylvain Tegroeg tijdens zijn afstudeerexpositie. Ik zei voor de grap tegen hem: 'Ha, coole kunststijl. We zouden samen een spel moeten maken', zegt de Jongh, en hij nam het iets serieuzer dan ik.
Tegroeg had nog nooit een videogame gemaakt, maar de Jongh – in wiens eerdere werk hij samenwerkte met Het Nationale Ballet voor dansspelBounden- was onaangedaan. Hij stelde een prototype samen en ze vonden al snel de lol.
Het oorspronkelijke concept was, zoals De Jongh het uitdrukt, Sylvains wereld gecombineerd met een soort vanWaar is Waldo?-achtige game, maar dan meer dan tweeënhalf jaar Verborgen mensen evolueerde naar een nieuw soort zoek-en-vindspel dat, met typisch inventieve de Jongh-flare, het populaire maar kenmerkende gelijknamige genre heeft opgefrist.
Dankzij Tegroeg het meest voor de hand liggende verschil tussenVerborgen mensenen je alledaagse spel met verborgen voorwerpen is de visuele esthetiek. Er zijn hier geen rood-witte bobbelhoeden; in feite heeft het spel helemaal geen kleur. In tegenstelling tot de meeste spellen met verborgen voorwerpen, die meestal bestaan uit een reeks stilstaande beelden van relatief kleine omgevingen – de hoek van een kamer, een tuin, een enkel bureau – begraven in een warboel van kleurrijke objecten,Verborgen mensenneemt de speler mee door verschillende bruisende zwart-witscènes die vaak te groot zijn om op één scherm te passen: een bos, een woestijn, een hele buurt.
In het begin speelde De Jongh twee of drie maanden met procedurele generatie, waarbij hij de computer programmeerde om zelf levels te maken door bepaalde regels te volgen, maar realiseerde zich dat het veel meer middelen zou vergen om een computer te krijgen om levels met zoveel karakter te creëren. Door de niveaus met de hand te maken, wordt de hoeveelheid inhoud in het spel beperkt - de Jongh denkt dat het een speler acht tot tien uur kost om elk doelwit te vinden, en het is nauwelijks een herspeelbare ervaring - maar ze kunnen altijd updates vrijgeven die misschien meer niveaus toevoegen eerst gratis en later in betaalde uitbreidingen.
chrome hardware acceleratie aan of uit
Terwijl de Jongh en Tegroeg aan het uitzoeken waren hoe ze deze levels het beste konden maken, lieten ze mensen het spel testen om te zien wat er goed ging. Vooral populair was de mogelijkheid om delen van de omgeving te beïnvloeden door op bepaalde objecten te klikken of erop te tikken, deuren te openen of dingen uit bomen te slaan. Langzaam kwamen we erachter dat interactie eigenlijk heel grappig is, zegt de Jongh. Blijkbaar is er niets ter wereld dat dat momenteel doet, wat me opviel. Er zijn bijvoorbeeld spellen met verborgen voorwerpen waarmee je een steen kunt slepen. Dat is wat het zoeken van afbeeldingen betreft in termen van interactie. Dus er was een enorme kans voor ons om iets echt unieks te maken, en we voelden echt dat het iets toevoegde.
hoe bluetooth in windows aan te zetten
Grappige mondgeluiden maken
Zodra playtesters zich realiseerden dat ze met sommige objecten konden communiceren, verwachtten ze natuurlijk dat alles op de een of andere manier zou reageren op hun onderzoekende klikken en tikken. Het voelde echt voor ons, het is alles of niets, zegt de Jongh. En dus besloten we om het gewoon allemaal te doen. In het voltooide spel zijn veel van de objecten in elk niveau interactief, en bijna alles beloont de nieuwsgierige speler op zijn minst met een geluid.
Ik won de prijs voor beste audio, wat is als 'wat de fuck?'
De geluiden vanVerborgen mensenzijn een speciaal soort traktatie: elk komt uit de mond van de Jongh zelf. Het is een rauwe aanpak die goed past bij de minimalistische visuele esthetiek, maar dat was niet de oorspronkelijke bedoeling: het begon aanvankelijk als het gemakkelijkste om te doen, legt de Jongh uit. Ik had geluiden nodig, en vaak vind ik de gratis geluiden die je op internet kunt vinden echt verschrikkelijk. En dus deed ik dit, en ik dacht: 'Oh, dit heeft een soort rare, funky, coole stijl', dus ik bleef het doen. En de Jongh was niet de enige die van deze stijl hield: er was zelfs een game-jam waar ik het deed, en ik won de prijs voor beste audio, wat zoiets is als 'what the fuck?'
Geluidsontwerper Martin Kvale (Teslagrad, Onder de Slaap), wiens baan opVerborgen mensende geluiden die de Jongh produceerde onder de knie had, heeft misschien een verklaring: zoals hij de Jongh blijkbaar blijft vertellen, is de menselijke stem een van de meest veelzijdige instrumenten die we kennen. Dus kocht de Jongh een professionele microfoon voor zichzelf en gebruikte zijn stem om karakter te geven aan dieren, groenten en mineralen, van krakende deuren tot – zijn favoriete – kreunende krokodillen. (Toen ik vroeg waarom de krokodil kreunt, zei de Jongh goed, waarom niet?)
Visueel en auditief,Verborgen mensenonderscheidt zich van andere spellen met verborgen voorwerpen. Maar de Jongh denkt dat het grootste onderscheid mechanisch is: de hints die verschijnen als je op een van je doelen klikt in de balk onderaan het scherm. Deze grote slang is een echte struikkruiper, leest er een in het eerste niveau, en moedigt de speler aan om in de interactieve struiken te snuffelen en de bladeren opzij te duwen om de slang erin te vinden.
Het is eigenlijk, denk ik, ook de helft van de lol, zegt de Jongh. Want als je een van de hints leest, verzin je in je hoofd dit verhaaltje waarin het logisch wordt waar het personage moet zijn, en dan ga je daar naar op zoek, en ga je met andere ogen naar de wereld kijken. Zoals De Jongh opmerkt, zijn de meeste spellen met verborgen voorwerpen puur visueel, waarbij elk doel slechts een stilstaand beeld is dat je in het grotere geheel kunt zien.
Kleine mensen op schermen
Verborgen-objectspellen hebben een gevestigde online gemeenschap, voornamelijk verspreid over gratis te spelen portals zoals: Grote vis , Pogo.com en Verborgen 247 . De Jongh moest nadenken of hij zich wilde richten op het aanspreken van deze die-hard objectjagers, of een breder publiek wilde aanspreken - een beslissing die volgens hem werd geholpen door het feit dat Big Fish minstens 50% van de inkomsten zou nemen als hij publiceerde het op de site.
Zie gerelateerd Hoe zullen drones onze steden hervormen? Inside en de opkomst van korte games Hoe games als The Walking Dead ons veranderen in fauteuilfilosofen
hoe de deurbel opnieuw te verbinden met nieuwe wifi
Pitchen voor een meer algemeen type speler op Steam of de App Store betekent misschien vissen in een grotere vijver, maar de Jongh is ervan overtuigd dat de universele liefde om dingen te vinden betekent dat mensen van het spel zullen houden: ik denk dat er universeel plezier in zitWaar is Waldo?ofWaar is Wally?waarvan ik denk dat de meesten van ons het al weten.
Zijn geloof in dat universele plezier verklaart de beslissing van de Jongh om te makenVerborgen mensencompatibel met de Apple TV, nauwelijks een mainstream game-apparaat, maar een die de mogelijkheid opent voor iemand die zelden games koopt om iets te ontdekken dat een vriend of familielid aan het spelen is. Het blijkt heel leuk te zijn om samen met iemand anders naar doelen te zoeken, zegt de Jongh, en eigenlijk is het de enige manier waarop ik het spel tot nu toe heb gespeeld, terwijl ik met een vriend naar een laptopscherm tuurde.
Het voelt echter het meest als een mobiel spel, en de Jongh is het daarmee eens. Ik denk dat het het beste speelt op mobiele apparaten, omdat het heel fijn is om iets aan te kunnen raken, zegt hij. De vingerafdrukken op mijn laptop – van toen ik vergat dat mijn MacBook Air niet werkte als een iPhone – getuigen van dat tastbare gevoel. Zoals de Waar is Wally? boeken uit mijn jeugd, het is ook een geweldig reisspel.
Ze moeten een spelletje spelen terwijl ze op het toilet zijn
Wat betreft de meer traditionele spelers die geneigd zijn het soort games op Big Fish af te wijzen, denkt De Jongh dat zijn poging om kwaliteit in dit genre te brengen, zal aanspreken: ik heb gemerkt dat veel mensen het verfrissend vinden omdat het kan heel schattig zijn. Er zit geen agressie in, er zijn de mondgeluiden, er zijn de grappige kleine verhalen, de onschuldige mensen die echt domme dingen doen. Het is erg mild, in termen van het is een zeer ontspannend spel, en ik merkte dat veel gamers daarvan genoten.
Het lijkt zeker een ander deel van hun behoefte aan games te vervullen, voegt hij eraan toe. Niet de actievolle kant, maar meer zoals de kilte, 'ik zit op het toilet en ik verveel me als de hel, maar ik kan niet spelenLeague of Legends. Wat moet ik spelen?' Sommige makers die jarenlang een game hebben ontwikkeld, willen misschien niet erkennen welk deel van hun publiek het speelt terwijl ze poepen, maar de Jongh omarmt het, zozeer zelfs dat hij Tegroeg opdracht gaf om het te makenVerborgen mensenposters die mensen op de achterkant van hun badkamerdeur kunnen plakken. Het is een typisch modern perspectief van een vooruitstrevende maker. Ze moeten een spelletje spelen terwijl ze op het toilet zijn, haalt hij zijn schouders op. Beter de mijne zijn.
