Als u de dood kunt ruiken, loopt u mogelijk een groter risico op depressie

De geur van de dood (1895), Edvard Munch

In 1857 schreef dichter Charles Baudelaire het volgende, in een tijd dat wetenschappers niet echt wisten wat de geur van de dood was:

En de lucht keek naar dat prachtige kadaver Bloei als een bloem. Zo vreselijk was de stank die je geloofde Je zou flauwvallen op het gras. De blaasvliegen zoemden rond die verrotte buik, Waaruit kwamen zwarte bataljons voort Van maden, die eruit sijpelden als een zware vloeistof Al die levende flarden.

Een paar decennia later beschreef de Duitse arts Ludwig Brieger voor het eerst de belangrijkste chemische verbindingen die verantwoordelijk zijn voor deze rottende vleesgeur - een mix putrescine en lijk - en sindsdien hebben onderzoekers geprobeerd vast te stellen hoe mensen deze angstaanjagende geur voelen.

hoe automatisch afspelen in chrome uit te schakelen

Nu, een studie gepubliceerd in PLOS Computational Biology , heeft misschien een antwoord. Wetenschappers van Kingston University hebben niet alleen de biochemische details van de geur ontdekt, de bevindingen kunnen, bizar genoeg, mogelijk helpen bij de behandeling van ernstige stemmingsstoornissen zoals depressie.

De geur van de dood

De geur van de dood zou bestaan ​​uit meer dan 400 vluchtige organische stoffen die worden geproduceerd door bacteriën die weefsels in het lichaam afbreken tot gassen en zouten.

In de afgelopen jaren is de geur van de dood een belangrijk onderwerp van onderzoek geworden vanwege het potentieel om als forensisch hulpmiddel te worden gebruikt .

De exacte samenstelling en intensiteit zouden kunnen helpen bij het onderscheiden van menselijke en dierlijke resten, en zelfs kunnen helpen bij het bepalen van het tijdstip van overlijden. Dergelijke informatie zou bijvoorbeeld kunnen worden gebruikt bij het trainen van speurhonden voor menselijke resten.

Ons reukvermogen is afhankelijk van de detectie van moleculen in de lucht. Eiwitten die tot een grote familie behoren - G-eiwit-gekoppelde receptoren (GPCR's) - doe dit door moleculen buiten de cel waar te nemen en fysiologische reacties te activeren. Dit omvat niet alleen geur, maar ook visie, smaak en de regulering van gedrag en stemming.

De interactie tussen deze eiwitten en de buitenwereld maakt ze tot belangrijke doelwitten voor de ontwikkeling van geneesmiddelen; Ongeveer een derde van de momenteel beschikbare geneesmiddelen is ontworpen om ermee te interageren. Van de 800 menselijke GPCR's zijn er meer dan 100 geclassificeerd als wezen - wat betekent dat we niet weten welke moleculen ze kunnen waarnemen en hoe ze ermee zouden omgaan. Bijgevolg is hun potentieel voor het ontwikkelen van nieuwe geneesmiddelen bijzonder moeilijk te benutten.

overgeërfde rechten uitschakelen

Het PLOS-onderzoek stelde vast dat twee van deze wezen - de mens TAAR6 en TAAR8 receptoren - kunnen putrescine- en cadaverine-moleculen detecteren. In het bijzonder, met behulp van computationele strategieën, waaronder het modelleren van de driedimensionale structuur van de receptoren, onthulde het team precies hoe deze receptoren interageren met de chemicaliën van de dood.

LEES VOLGENDE: Hoe is het om dood te gaan?

Er zijn veel directe toepassingen van dit werk. Wetenschappers zouden bijvoorbeeld medicijnen kunnen ontwerpen om de gevoeligheid voor die geuren te verminderen voor mensen die ofwel lijden aan verhoogde reukwaarneming (hyperosmie) of werken in omgevingen waar die verbindingen aanwezig zijn. Ze kunnen ook nuttig zijn voor het ontwikkelen van een nieuwe vorm van traangas voor oproerbeheersing door kunstmatige verbindingen te creëren die die receptoren activeren.

Depressie aanpakken

Op langere termijn kunnen de bevindingen ons ook helpen bij het aanpakken van grote stemmingsstoornissen. Verschillende specifieke variaties in TAAR6 hebben eerder geassocieerd met aandoeningen die een aanzienlijk deel van de wereldbevolking treffen: depressie, bipolaire en schizofrene stoornissen. Zo bleek een variant van invloed te zijn op hoe mensen reageren op antidepressiva, terwijl een andere dat wel was gekoppeld aan een hoger zelfmoordrisico .

Zie gerelateerd Hoe is het om te sterven? Studie probeert het mysterie te ontrafelen Wat gebeurt er met ons lichaam als we sterven? Dode pixels: hoe Facebook en Twitter de manier veranderen waarop we over de dood denken

Het onderzoek zou daarom kunnen helpen bij de ontwikkeling van een nieuwe niet-invasieve methode ter ondersteuning van de diagnose. Patiënten met ernstige stemmingsstoornissen zouden een doodsgeurtest kunnen worden aangeboden, waarbij een abnormale reactie (meer of minder sterk dan normaal ervaren) op die geurprikkels zou kunnen aangeven dat ze een van de TAAR6-varianten dragen die de vatbaarheid voor specifieke mentale aandoeningen vergroot.

Eenmaal gediagnosticeerd, kunnen patiënten met deze aandoeningen ook specifieke hulp krijgen van nieuwe medicijnen, en de gedetecteerde genetische variant kan worden gebruikt om de symptomen van de psychiatrische stoornis te verlichten. Hoewel onderzoekers momenteel niet de exacte biochemische mechanismen kennen waarmee een bepaalde variant een specifieke geestelijke gezondheidstoestand veroorzaakt, is onze studie een zeer nuttig startpunt om dat aan het licht te brengen, aangezien het het biochemische mechanisme verklaart dat betrokken is bij de interactie van TAAR6 met externe verbindingen.

Het is dan gemakkelijk in te schatten hoe de aanwezigheid van een bepaalde variant die interactie zou beïnvloeden. Het zou een grotere uitdaging zijn om het verband te leggen met de fysiologische reactie ervan - ons te helpen begrijpen welke verbindingen de mentale toestand veranderen -. Maar zelfs als het gedetailleerde pad tussen het medicijn en het uiteindelijke resultaat onbekend blijft, kan het simpelweg testen ervan bij dieren en klinische proeven bij mensen vaak voldoende zijn om aan te tonen dat ze werken.

Baudelaire zelf werd getroffen door een bipolaire stoornis: de grote onrustige dichter schreef over zijn gedachten aan zelfmoord en probeerde zelfs zelfmoord te plegen toen zijn minnares en muze, Jeanne Duval, door zijn familie werd afgewezen. Had de dichter zich ooit kunnen voorstellen dat er in het rottende karkas dat hij zo levendig beschreef, een remedie voor zijn mentale toestand was?

Jean-Christophe Nebel is universitair hoofddocent patroonherkenning aan de Kingston University. Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Het gesprek .

plakkerige sleutels windows 10

Afbeelding: Wikimedia Commons