Poëzie en videogames lijken misschien niet voor de hand liggende bedgenoten. Hun stereotypen zijn nauwelijks kussende neven en nichten: spellen in kaki, met een geweer gespannen; Poëzie met een baret op, uit het raam starend naar een hert. Toch ontmoeten deze twee kunstvormen elkaar op nieuwe en onverwachte manieren, met een groeiend aantal ontwikkelaars en schrijvers die samenwerken, ideeën delen en projecten creëren die in beide kampen stof doen opwaaien.
Zie gerelateerde Desire Machines: hoe wearables zoals de Apple Watch de taal van mode en seks aanboren Digitale dystopieën: een interview met kunstenaar Lawrence Lek Wat is Minecraft? We verkennen de wereldwijde rage waardoor zowel kinderen als volwassenen verslaafd zijn geraakt aan het bouwen van virtuele blokken Mijn moeders huis
We keken naar het idee van de strofe die, vrij letterlijk, een kamer betekent die je zou kunnen betreden, zeiden ze. We keken naar de structuur van het gedicht als iets waar je doorheen kon bewegen en onderzoeken, iets dat kon worden gebouwd en uit elkaar gehaald. We experimenteerden met het idee van het labyrint, als een beweging door een structuur die op dezelfde plek begint en eindigt, maar de reiziger op de een of andere manier veranderd achterlaat.
Verken de kamers in Mijn moeders huis voelt alsof je elke strofe uit elkaar pakt en aanwijzingen probeert samen te voegen - alleen om dat doel te verdoezelen terwijl je naar het volgende losgekoppelde gebied afdrijft. Als je bedenkt dat het gedicht is geïnspireerd door Bennett's ervaring met de zorg voor haar terminaal zieke moeder en met het herbeleven van halfherinneringen uit het leven van een geliefde, dan is het op deze manier in kaart brengen van het gedicht logisch.
Andere games hebben gespeeld met een vergelijkbare relatie tussen tekst en spatie. Beste Esther by The Chinese Room vervoert de speler naar een eiland in de Hebriden en onthult willekeurig geselecteerde fragmenten van een brief terwijl ze tussen gebieden bewegen. Naar huis gegaan by Fullbright brengt een verhaal in kaart in een leegstaand familiehuis door middel van dagboekaantekeningen. Irrationele spellen ' Bioshock vertelt via verzamelde geluidsbanden de ondergang van de onderwaterstad Rapture. Een verhaal helpen vertellen met stukjes tekst is één ding, maar als je een stuk hebt dat doelbewust de overlap tussen games en poëzie onderzoekt, hoe rechtvaardig je dan beide kanten van die relatie? Wat komt er eerst, het gedicht of het spel?
Voor dit stuk is de relatie tussenMinecraften het gedicht was een integraal onderdeel van de manier waarop het zich ontwikkelde, zeiden Bennett en Clarke. Hoewel het thema van het stuk en de uiteindelijke tekst niet iets was dat gepland was, werd het duidelijk toen we dit idee van kamers en beweging door het gedicht verkenden dat we iets wilden creëren dat betekenis had, dat geen afgeleide werd van een van beide. spelaspect of de poëzie.
Dichters en spelers
Terwijl ze een gedicht in de wereld vanMinecraftzorgt ervoor dat het project van Bennett en Clarke zich onderscheidt vanuit een gamingperspectief, om een beter idee te krijgen van hoe Mijn moeders huis houdt stand als een gedicht. Ik vroeg de door Faber gepubliceerde dichter Jack Underwood wat hij ervan had gemaakt.
Dat was leuk, vertelde hij me. De verbinding tussen kamers en gedichten is zo oud als het idee van strofen, en het gevoel dat gedichten werken op basis van een dichter die een woonruimte creëert voor de verbeelding van de lezer, spreekt me aan, dus het was leuk om te zien dat dat idee enigszins werd voortgezet. letterlijk.
(Boven: Jack Underwood)
Toen ik Underwood vroeg hoe hij het zou aanpakken om een spel van een van zijn eigen gedichten te maken, maakte hij duidelijk dat de deelname van spelers een grote rol zou spelen. Hij zei dat hij bepaalde parameters zou geven, zoals de woorden en de vorm van het gedicht, maar dat hij spelers ook zou aanmoedigen om de omgeving te manipuleren om aan hun eigen gevoelens en ervaringen tegemoet te komen.
Ik zou willen proberen het idee te ontwikkelen dat een gedicht een dialoog is die afhankelijk is van de deelname van de lezer. Als de lezer niets zou doen, zou de wereld misschien zwart worden. […] In wezen hou ik van het idee om een gedicht of bloemlezing vrij letterlijk te onderzoeken. Ik denk dat een spel misschien beter past bij een bloemlezing: een kamer per gedicht. Dat is misschien cool.
Zoals Underwood opmerkte, is het denken aan een gedicht als een object dat afhankelijk is van deelname geen nieuw idee - woorden op de pagina hebben lezers nodig om ze te lezen, en elke lezer brengt een geest vol met individuele gedachten en associaties. Combineer dat aspect van poëzie met de interactieve aard van videogames en je hebt de kans om echt met het idee van een gedicht als dialoog om te gaan. Toch zijn hier problemen mee. Hier is bijvoorbeeld een van de gedichten van Underwood, afkomstig uit Verlenentijdschrift .
hoe de youtube-app op vizio tv te updaten
Liefdesgedicht
De straten zien eruit alsof ze eieren willen bakken
op zichzelf. Ik denk aan je en ga weg
jeukend. Ik verwacht steeds een bloedneus te zien
op de hete, gele stoep. Elke gedachte is
een paardenvlieg. Als je er niet bent, concentreer ik me
om ergens veilig te komen; en als ik er aankom
ergens veilig Ik knaag de dag tot je thuis bent.
Als we ons verdiepen in de deelname van spelers, hoe kunnen we er dan een spel van maken? Als we, zoals Underwood suggereerde, een nogal letterlijke route afleggen, zouden we misschien een virtuele straat maken, omzoomd met dooiergele platen. Het gedicht wordt voorgelezen. Wat moet de speler doen? Misschien moeten ze zich concentreren op het vinden van een veilige plek, zoals het gedicht zegt, en als ze daar aankomen, is het spel afgelopen. Maar wat als ze dat niet doen? Wat als de speler besluit om op straat te blijven en op paardenvliegen te jagen? Als de ervaring een dialoog zou moeten zijn, zou de speler dan niet zijn zegje moeten doen? Maar als ze dat doen, verandert het dan het gedicht?
(Boven: Gone Home door Fullbright)
Woorden op de pagina hebben een zekere mate van stabiliteit. Als je een gedicht hebt dat - in misschien wel heel letterlijke zin - kan worden gevormd, gevormd en in allerlei verschillende richtingen kan worden getrokken door spelers in een virtuele omgeving, hoe voorkom je dan dat de oorspronkelijke bedoeling van de dichter uit het spel wordt geduwd? En als het gedicht met het badwater wordt weggegooid, maakt het dan uit?
Is het nog steeds een gedicht als er geen woorden zijn?
Een ontwikkelaar die antwoorden op deze vragen bedenkt, is Tom Betts. Tijdens zijn doctoraat bouwde Betts een reeks projecten op die de relatie tussen games en het sublieme verkenden - een idee dat zijn wortels heeft in het gevoel van ontzag en terreur dat je krijgt als je dichtbij iets veel groters bent dan jij, of dat ding iets fysieks is. zoals een berg of iets abstracts, zoals het concept van tijd.
In een van de projecten van Betts, In puin , wordt de speler op een procedureel gegenereerd eiland geplaatst, bedekt met gotische ruïnes op de manier van de romantische landschapsschilders. De speler moet zich een weg banen door deze ruïnes, een centrale toren bereiken en naarmate het spel vordert, worden fragmenten uit een oud Romeins gedicht voorgelezen aan de speler.
Ik probeerde een poëtisch verhaal of kader te vinden om de abstracte noties van het spel (ideeën van het sublieme, permutatie en algoritmen) over te brengen, vertelde Betts me. Lucretius 'epische gedicht, Over de aard der dingen paste perfect omdat het de thema's generatieve creatie en onbekend doel bespreekt die ik met mijn werk aan het onderzoeken was. Fragmenten van het gedicht zijn verspreid over de gamewereld en worden onthuld naarmate de speler vordert. Dit zorgt ervoor dat de ervaring van het gedicht een beetje lijkt op een remix, net zoals de architectuur van de wereld wordt geremixed en herbouwd voor elke playthrough.
Voor Betts zijn er twee manieren om naar poëzie in het spel te kijken. Aan de ene kant heb je de poëzie van Lucretius, die eruitziet als een gedicht, klinkt als een gedicht en ruikt naar een gedicht. Aan de andere kant heb je de algoritmen waaruit het spel zelf bestaat. Betts vergeleek de structuur van woorden en strofen op een stuk papier met de structuur van symbolen waaruit code bestaat. Poëzie houdt zich bezig met structuur op een manier die de meeste proza niet is, dit weerspiegelt bepaalde aspecten van het ontwerpen en programmeren van games, waarbij entiteiten en acties worden herhaald en opnieuw geordend om een algehele ervaring op te bouwen, zei hij.
(Boven: In Ruins door Tom Betts)
De speler kan mogelijk de wereld van In puin , maar de code die de semi-gerandomiseerde structuur van het spellandschap dicteert, is uiteindelijk wat die ervaring structureert. Het is een manier om naar de dialoog tussen speler en dichter te kijken die de dichter in wezen herschikt in de rol van ontwikkelaar. Het plaatst de dichter in de rol van architect en de speler in de rol van bewoner. De dichter bouwt het huis, maar de speler kan de meubels verplaatsen.
Hidetaka Miyazaki's Bloedgedragen en Donkere zielen series zijn geweldige voorbeelden van games die op deze manier werken. Er is heel weinig gesproken tekst, en in plaats daarvan worden de geschiedenis en relaties in de wereld van het spel verteld door middel van objecten, omgevingsdetails en gameplay-mechanica. Maar is op deze manier een verhaal vertellen hetzelfde als een gedicht vertellen?De Franse dichter Paul Valéry schreef ooit: Poëzie is proza, zoals dansen is wandelen. Ik vraag me af hoe die vergelijking werkt in virtuele werelden.
Hoe het ook zij, één ding dat Bennett en Clarke, Underwood en Betts allemaal lijken te willen vermijden, is het onhandig op elkaar slaan van literatuur en spelletjes. Als dichters en ontwikkelaars willen samenwerken, is meer nodig dan het ene medium op het andere vastzetten. Ik zou graag zien dat [samenwerking tussen dichters en ontwikkelaars] op een meer geïntegreerde manier is dan dat dichters alleen de gameplay ‘captionen’ of intro / outro-teksten schrijven, zei Betts. Er is een rijke geschiedenis van ambiguïteit en structurele experimenten in poëzie die volgens mij goed werken met een bepaald type game-ontwerp.
Zie gerelateerde Desire Machines: hoe wearables zoals de Apple Watch de taal van mode en seks aanboren Digitale dystopieën: een interview met kunstenaar Lawrence Lek Wat is Minecraft? We verkennen de wereldwijde rage waardoor zowel kinderen als volwassenen verslaafd zijn geraakt aan het bouwen van virtuele blokken Door de krachten te bundelen, te leren hoe elk medium werkt en door van beide te lenen, herschikken ontwikkelaars en schrijvers de rollen van dichter en ontwikkelaar, lezer en speler. Door experimenten, ambiguïteit en interactie te omarmen, willen projecten
