Het is mogelijk dat na een jaar aan games zoals Ghost Recon: Advanced Warfighter 2, gamers enigszins sceptisch zijn over weer een nieuwe moderne, realistische first-person shooter. De moderne oorlog biedt immers niet de zwaartekracht tartende mogelijkheden van Half-Life 2, en er zijn geen interessant ogende buitenaardse wezens om mee op de muren te spetteren, zoals in Crysis.
hoe de iPhone uit te schakelen zonder aan / uit-knop
Het is echter duidelijk binnen vijf minuten na het starten van het eerste level dat Call of Duty 4 (COD4) met kop en schouders boven elke moderne shooter van het afgelopen jaar uitsteekt. De game begint met een soort interactief tussenfilmpje: je kunt om je heen kijken, maar er hoeft niet gevochten te worden. De enige aanwijzing die we willen prijsgeven, is dat het einde van het tussenfilmpje een echte schok is en het toneel perfect vormt voor de rest van het spel. (Enigszins onvermijdelijk is er een atoombom bij betrokken, maar de verhaallijn is verder zo goed dat we bereid zijn het te vergeven.)
Grafisch is COD4 zo goed als maar kan. Soms grenst het aan het fotorealistische, en als je een systeem hebt dat snel genoeg is om het op 1.680 x 1.050 te laten draaien, wacht je een betoverende ervaring. Sommige levels die plaatsvinden in verlaten Russische steden zijn bijzonder opvallend. C0D4 maakt ook goed gebruik van scherptediepte-effecten: druk op de rechtermuisknop en je tuurt in het vizier van je geweer en gooit dingen dichtbij onscherp. Het is het soort effect dat de potentie heeft om diep af te leiden, maar hoewel het niet subtiel is, voegt het een gevoel van drama toe.
Het is echter de gameplay die ervoor zorgt dat je COD4 speelt totdat je ogen bloeddoorlopen zijn en je baas eist om te weten waar je de hele week bent geweest. Technisch gezien is het een teamgame: je maakt deel uit van een squadron dat, ondanks je lage rang, ongeveer reageert op waar je heen gaat. In plaats van ze echter te moeten leiden en ze met hun vuisten in een hinderlaag na een hinderlaag te moeten leiden, zijn ze zelfvoorzienend en zullen ze bevelen naar je blaffen. Dit betekent vreemd genoeg dat COD4 meer teamgericht aanvoelt dan games zoals Ghost Recon. Je hoeft je team niet rond te leiden, dus het voelt alsof je speelt met intelligente personages die je niet nodig hebben om elke stap te overzien. Het betekent ook dat, vaker wel dan niet, het jouw team is dat je uit wanhopige vuurgevechten zal graven, in plaats van op jou te vertrouwen om in te vallen en de dag te redden voor je ongelukkige ondergeschikten.
Het is ook ongelooflijk gevarieerd. Net als bij Call of Duty 2 speel je tijdens het spel verschillende personages, wat betekent dat je het ene moment lid bent van de US Marine Corp, uit een helikopter springt in het Midden-Oosten, en het volgende moment lid bent van de SAS, kruipend door een stad in het holst van de nacht. Het is moeilijk om precies te zeggen aan welke spelmodus we de voorkeur geven, maar er is een missie waarbij jij en een SAS-squaddie door een veld in Tsjernobyl moeten kruipen. Plots nadert een Russische patrouille. Terwijl je vooruit gaat, denderen gigantische tanks voorbij en passeren Russische soldaten centimeters verderop. Het bewijst dat een game je niet minutenlang in de schaduw hoeft te verbergen om gespannen te zijn.
Een briljante soundtrack maakt het geheel af. Zwellende rijen violen temperen die momenten waarop je meters verwijderd bent van de overwinning, en de kreten van je teamgenoten geven COD4 nog meer realisme. Het enige ontbrekende element is de emotionele weerklank die COD2 heeft gekregen door zijn setting in de Tweede Wereldoorlog, maar ook zonder deze blijft COD4 een briljant spel. Als je een fan bent van het genre, raden we je aan het nu te kopen. Zelfs als je dat niet bent, is dit waarschijnlijk het spel om je te bekeren. De decorstukken zijn immens, de voice-acting is fantastisch en de graphics zijn huiveringwekkend realistisch. U begrijpt het al: COD4 is een echte must-have.
