Nikon D40 recensie

Nikon's voordeligste DSLR bestaat sinds eind 2006. In die tijd is de concurrentie snel gegaan, maar de D40 heeft zich teruggevochten door de prijs bijna te halveren.

De ouderdom van het basisontwerp komt op verschillende vlakken tot uiting. Het ontbreken van mechanische sensorstofverwijdering – een standaardaanbod deze maand op alle andere camera’s behalve de even oude Fujifilm S5 Pro – is er slechts één. Het ontbreekt ook aan live-view, een functie die fabrikanten zoals Sony benutten om digitaal-compacte gebruikers ertoe te brengen over te stappen op DSLR's. Er is geen beeldstabilisatie, noch in de body zelf, noch in de standaard 18-55 mm kitlens. Ten slotte biedt het wat nu een magere 6,1 megapixels lijkt.

De situatie ziet er dus niet al te best uit voor de D40 als je alleen rekening houdt met de specificaties van de koppen. Maar pak er een aan en kijk naar de resultaten die het kan bieden, en er begint wat licht aan de horizon te verschijnen. De behuizing is licht en compact – hij is zelfs smaller dan de kleine Olympus E-420 – maar de stevige handgreep zorgt ervoor dat normale volwassen handen niet het gevoel hebben dat ze een sieraad hanteren. De opname-informatie op het scherm van het 2,5-inch LCD-scherm is een van de gemakkelijkst verteerbare informatie die er is, en de menu's zijn duidelijk en overzichtelijk door gadget-fetish-opties. Het is logisch, gebruiksvriendelijk en als je eraan gewend bent, zal het upgraden naar een duurdere Nikon body in de toekomst niet voor verrassingen komen te staan. De lens wordt bevestigd op een standaard Nikon F-vatting. Dat betekent dat als je meer lenzen koopt, je later kunt upgraden naar een andere body en ze nog steeds werken.

Met slechts zes miljoen pixels zouden degenen die geobsedeerd zijn door specificaties moeten kiezen voor een van de Sonys. Maar de kwaliteit van de output van de D40 logenstraft het aantal pixels, en met zijn bovengemiddelde 18-55 mm kitlens kan hij beelden van uitstekende kwaliteit produceren, zolang je je aan ISO-niveaus van 400 of lager houdt - de versterkte ISO 3.200-optie is meer of minder onbruikbaar. Het aantal pixels wordt alleen een probleem bij sterk bijgesneden foto's - in dat geval kan alles dat op meer dan A4-formaat is afgedrukt, zijn limieten vertonen.

Eindelijk is er de prijs - alleen de Sony A200 is vergelijkbaar. Puur gebaseerd op functies, lijdt het geen twijfel dat Sony de D40 schoon uit het water blaast. Maar voor een weg naar fotografie voor degenen die in de toekomst misschien serieuzer worden, is de D40 een goede goedkope manier om dit aan te pakken.