Als de duurste camera die we hebben getest, heeft de D80 zijn werk te doen om te concurreren met zijn goedkopere DSLR-rivalen, vooral omdat ze allemaal een 10-megapixelsensor hebben en de £ 391 Sony overeenkomt met de 18-70 mm-kitlens van Nikon.
Maar als je de D80 een paar uur gebruikt, besef je al snel dat het een serieus goed stuk gereedschap is. Om te beginnen bevinden de bedieningselementen zich precies waar u ze wilt hebben en kunt u snel alle belangrijke instellingen aanpassen terwijl u nauwelijks uw oog van de zoeker hoeft te halen. De beste toevoeging is de belichtingsbracketing-knop, die werkt met de voorste en achterste instelschijven, zodat u de hoeveelheid compensatie kunt instellen en kunt instellen of u een van beide zijden wilt vastzetten, of alleen onder of alleen boven.
Er is ook de volledig configureerbare ISO auto-modus waarmee u de minimale sluitertijd kunt instellen waarmee de ISO-gevoeligheid wordt verhoogd, evenals de maximaal toegestane instelling. In tegenstelling tot het vergelijkbare systeem van Pentax, is er ook een modus met een equivalent van 3.200: details worden opgeofferd ten gunste van ruisonderdrukking, maar je kunt er foto's mee maken bij zeer weinig licht.
Een ander kenmerk dat iedereen mist, behalve de D40x, is een AF-hulplamp, die de flitser niet gebruikt. Bovendien is de D80 de enige met een schermbeschermer, die voorkomt dat er krassen op het 2,5 inch LCD-scherm komen. Bovendien is er bovenop een verlicht status LCD-scherm, dat veel informatie weergeeft wanneer de camera is ingeschakeld en het aantal resterende opnamen op de SD-kaart wanneer deze is uitgeschakeld. De laatste overwinningsfunctie is de fulltime handmatige scherpstelling van de lens, waarmee je de autofocus kunt negeren zonder bang te hoeven zijn het mechanisme te beschadigen.
En afgezien van wat ruis bij de hoogste ISO-instellingen en wat kleurafwijkingen in de hoeken van groothoekopnamen, was de beeldkwaliteit van de D80 uitstekend. Het verbeterde de scherpte van de beelden van de Pentax en leverde uitstekende details en getrouwe kleuren op.
Onze grootste klacht betreft het feit dat Nikon geen fatsoenlijk RAW-conversiepakket bij de D80 bundelt. In tegenstelling tot andere kun je de witbalans of digitale belichtingscompensatie niet aanpassen, wat betekent dat je extra moet uitgeven aan een goede converter.
Als je de pure fotokracht wilt die de D80 biedt, is het het extra geld hier meer dan anderen waard, maar het kan niet tippen aan die van de Sony A100 voor een absolute meerwaarde.
