De geschiedenis van de ruimtevaart is bezaaid met menselijke namen: Buzz Aldrin, Yuri Gagarin, Neil Armstrong, Sally Ride, Valentina Tereshkova, Chris Hadfield... Ik zou kunnen doorgaan. Er is echter een selectie van andere namen waaraan we iets te danken hebben, die minder bekend zijn. Je hebt misschien wel gehoord van Laika, de eerste hond in de ruimte, maar hoe zit het?Félicette, Enos en Albert II?
De geschiedenis van dieren in de ruimte is fascinerend en soms behoorlijk bedroevend. Dit stuk zal niet focussen op de Het gebruik van honden door de Sovjets - hier uitgebreid behandeld door Duncan Geere – maar zal inzicht geven in de wereldwijde race om dieren in de ruimte die tot op de dag van vandaag voortduurt.
Klein beginnen is over het algemeen een goede filosofie bij de meeste projecten, en dat was heel erg Amerika's benadering van de vroegste dierlijke ruimtemissies. Toen de V-2-raket in februari 1947 werd gelanceerd, waren de passagiers aan boord een stel fruitvliegen, die de ruimte in werden gestuurd om de effecten van straling op grote hoogte te testen. Verbazingwekkend, nadat de Blossom-capsule 106 mijl de lucht in was geschoten, werden de fruitvliegen levend teruggevonden - waardoor alle betrokkenen onmogelijk hoge verwachtingen kregen die moeilijk te vervullen waren.
En ja hoor, het volgende dier dat de ruimte betrad, had niet zoveel geluk. Albert II – de resusaap, niet de voormalig koning van België – ging de ruimte in op 14 juni 1949, maar stierf toen zijn parachute niet werd ingezet. Hetzelfde lot trof Albert III, IV en V, waarbij elk lid van de apenlijn ofwel stierf bij een botsing of eerder.
Over het algemeen was aap zijn bij NASA in de jaren veertig en vijftig geen geweldige carrièrestap, aangezien ongeveer tweederde van de apen stierf tijdens de missie of kort na de terugkeer naar de aarde. De apen werden echter tijdens de missies verdoofd, dus hun laatste momenten zullen in ieder geval minder traumatisch zijn geweest dan ze hadden kunnen zijn.
Tien jaar nadat Albert II de ruimte had bereikt, kwamen Able en Miss Baker: de eerste apen die de ruimte bereikten en leefden om het verhaal te vertellen. Aan boord van de Jupiter AM-18-raket op 28 mei 1959 reisden Able (een resusaap) en Miss Baker (een doodshoofdaap) 10.000 mph tot een hoogte van 360 mijl, in een vlucht die een kwartier duurde met negen minuten van gewichtloosheid.
Na hun korte periode in de ruimte landden beide apen in de oceaan, om te worden opgehaald door een schip van de Amerikaanse marine onder leiding van Joseph Guion. Hij vertelde NASA :We wisten nog steeds niet of de apen nog leefden, want we hadden geen telemetrie. En dus rende een technicus naar de achterkant en stopte de stekker in het stopcontact en hij zei: 'Ze leven!' Dus iedereen zei: 'Yay!' En toen kon ik eindelijk zeggen: 'Ah!' Ontspan.
geeft snapchat een melding wanneer je op het scherm een verhaal opneemt 2020
Able's overwinning duurde niet lang, want ze stierf vier dagen later als gevolg van een verdovende reactie, maar Miss Baker leefde nog 25 jaar en stierf uiteindelijk in 1984 op de rijpe oude aap-leeftijd van 27. Ze zag de rest van haar dagen in het US Space and Rocket Center in Huntsville, meer dan 100 stuks fanmail per dag ontvangen . Blijkbaar laten mensen tot op de dag van vandaag nog steeds af en toe bananen achter bij haar graf.Ze kreeg een medaille van de ASPCA. Het is de eerste keer dat de ASPCA een dierexperiment erkent, legt Joseph Guion uit.
Zie gerelateerd Dogs in Space: Maak kennis met de onbezongen helden van het ruimteprogramma van de Sovjet-Unie Space shotgun is geen terugkeer naar gewapende astronauten Alcohol in de ruimte: van communiewijn tot whisky zonder zwaartekracht Terwijl de Amerikanen wisselend succes hadden met apen,
Met konijnen en honden die het familiehuisdierfront in de ruimte vertegenwoordigen, zou je kunnen aannemen dat katten van tafel waren omdat ze, nou ja, katten waren. Niet zo: de Fransen deden hun best om een suborbitale kinderboerderij te creëren door een kat te sturen die riepFelicettenaar de ruimte. Volgens berichten zou een andere kat - Felix - de ruimte in worden gestuurd, maar de dag voor de lancering is hij ondergedoken.Felicetteeen last-minute vervanger. Anderen betwisten dit account echter. In ieder geval hebben de Fransen beslist katten getraind voor ruimtereizen...
…en op 18 oktober 1963Felicettevervulde het lot waar ze maar half op was voorbereid door de eerste kat in de ruimte te zijn.Felicetteoverleefde de lancering en keerde terug naar de aarde, en werd voor een paar maanden verder onderzoek naar de CERMA-laboratoria gebracht. Ze werd vervolgens neergezet, zodat de elektroden die vóór de vlucht in haar hersenen waren geïmplanteerd, verder konden worden geanalyseerd.
pikt netflix donkere materie op
Niet alles dat naar de ruimte is gestuurd, bevindt zich aan de harige kant van het dierenspectrum. Kikkers zijn onwillige ontdekkingsreizigers geweest verschillende gelegenheden , maar het meest interessante reptiel om de ruimte te verkennen is de schildpad. En als ik daar verken schrijf, meen ik het echt - terwijl eerdere voorbeelden van apen, honden en katten in een lage baan om de aarde gingen voordat ze veilig (of niet) naar de aarde terugkeerden, stuurde de Sovjet Zond 5 in september 1968 een paar schildpadden rond de maan – een volle tien maanden voordat mensen op het oppervlak zouden landen. De Atlantische Oceaanlegt uit dat terwijl de schildpadden ongeveer 10% van hun gewicht verloren van hun reis en wat problemen hadden met hun lever en milt, ze redelijk normaal waren met een gezonde eetlust. Het is niet duidelijk wat er met het paar is gebeurd na deze korte periode in de media-aandacht, maar aangezien schildpadden tientallen jaren kunnen leven, is het heel goed mogelijk dat ze tot op de dag van vandaag nog steeds op komkommer kauwen.
(Het is niet duidelijk waarom in het nieuwsfragment hierboven schildpadden staan – het zijn beslist schildpadden, zoals de onderstaande afbeelding laat zien.) 
Ondanks dit succes zijn het chimpansees die onmiddellijk in onze westerse geest springen als we denken aan dieren in de ruimte, en dat komt in grote lijnen neer op Ham. Als onze naaste levende verwanten werden chimpansees beschouwd als uniek gekwalificeerd voor de taak die ze uitoefenden: de opwarmingsact zijn voor de eerste mensen in de ruimte.
In tegenstelling tot de eerdere apen die de reis naar de ruimte maakten, die onder narcose waren voor de vlucht, was Ham niet alleen volledig op de hoogte, maar ook getraind om de machines te bedienen. Dit zou ervoor zorgen dat mensen al hun vermogens over zich zouden hebben als ze zich buiten de atmosfeer van de aarde bevinden. De trainingsprocedure voor chimpansees? Vrij gelijkaardig aan die door de toekomstige menselijke astronauten, volgens: LEVENtijdschrift :Nadat ze hen hadden genezen van jungleziekten en parasieten, hield een speciaal korps van dierenartsen … hun skeletontwikkeling bij door middel van periodieke röntgenonderzoeken, en gaf ze regelmatig hart-, spier- en oor-neus-keelcontroles.
Ham - een acroniem voor het Holloman Aerospace Medical Center waar hij werd opgeleid - stond op een aanvankelijke longlist van 40 chimpansees die voor de missie waren opgeleid, en dit werd uiteindelijk teruggebracht tot zes. Van daaruit werd Ham gekozen vanwege zijn aanleg voor het uitvoeren van handmatige taken. Met behulp van elektrische schokken en bananenpellets voor positieve en negatieve versterking, werd Ham getraind om binnen vijf seconden aan een hendel te trekken als reactie op een knipperend blauw licht.
Ham vertrok op 31 januari 1961 om 16.55 GMT vanaf Cape Canaveral en bewees met succes dat de plannen van NASA levensvatbaar waren, ook al ging vrijwel alles mis met de missie zelf. Computers meldden een daling van de zuurstoftoevoer, waardoor de missie werd afgebroken, maar door een andere blunder – de vliegroute was een graad hoger dan bedoeld – bevond de Mercury-capsule met Ham aan boord zich al op 255 mijl afstand van de aarde: aanzienlijk hoger dan de 115 mijl bedoeld. Bij zijn terugkeer naar de aarde schoot Ham voorbij de landingsplaats en er was drie uur vertraging voordat hij werd gevonden, met alleen een gekneusde neus om de ongewone dag die hij had gehad aan te tonen. Op dat moment, LIFE magazine meldde: dat bij het openen van Hams capsule, zich schrap zettend voor het ergste, de wetenschappers een vreugdevol gezicht kregen:eerst werd er een hand uitgestoken om die van de angstige dierenarts te schudden, toen stapte Ham naar buiten, trots boerend.
Gedurende zes en een halve minuut van zijn 16 minuten en 30 seconden durende vlucht was Ham gewichtloos, en zijn reacties waren slechts marginaal langzamer dan op aarde, waardoor het pad vrijmaakte voor astronauten om later dan een jaar in de ruimte te volgen. Ham van zijn kant trok zich terug in de dierentuin van Washington, waar hij nog 17 jaar woonde.
Dat is een relatief gelukkig verhaal - zoals dierproeven gaan - maar denk niet aan de vaak vergeten follow-up chimpansee-astronaut Enos. Niet alleen was de training van Enos veel strenger dan die van Ham, maar ook De Atlantische Oceaanlegt uit , als gevolg van een storing aan boord van het voertuig, werd hij onderworpen aan een gruwelijke 76 onbedoelde elektrische schokken terwijl hij in de ruimte was. Net als Ham was Enos getraind om te reageren op schokken en positieve bekrachtiging, maar de middelste hendel werkte niet goed, wat ervoor zorgde dat hij, wat de arme Enos ook deed, een schok kreeg - 76 in totaal. De verwarde chimpansee trok aan verschillende hendels om de puzzel tevergeefs op te lossen.
NASA was verbaasd over zijn volharding ondanks de beproeving, opmerken dat het niet goed functioneren van de middelste hendel, waardoor de proefpersoon 35 schokken kreeg tijdens de tweede sessie van het rariteitenprobleem, verstoorde zijn daaropvolgende prestaties niet... En evenzo hadden de 41 schokken die tijdens de derde rariteitssessie werden ontvangen geen invloed op de prestaties tijdens de daaropvolgende vierde sessie van de CA-DA-taken.
Toen hij terug op aarde werd teruggevonden - opnieuw op een andere locatie dan waar NASA het had bedoeld - had hij zijn sensoren afgescheurd en met geweld de urinekatheter verwijderd terwijl de ballon nog opgeblazen was. Iedereen die hoopt op een gelukkig einde na al dit trauma, zal teleurgesteld zijn: Enos stierf iets minder dan een jaar later aan dysenterie.
Dit is geen prettige noot om mee te eindigen, maar wel een fascinerende. Sommigen zullen beweren - zoals de Russische wetenschapper Oleg Gazenko die aan Laika's reis werkte - dat we het niet hadden moeten doen. Er is een echt gevoel dat een land van dierenliefhebbers moeite zou hebben gehad om sympathie te hebben voor de doelen van NASA als het zich bewust was geweest van de onrust die zijn bewuste en onwillige testpiloten doormaakten. Inderdaad, Ham kreeg pas een naam toen hij veilig en wel terug was, NASA schijnbaar op zijn hoede voor de slechte pers van de dood van een piloot met een naam - zelfs als het een chimpansee was.
Aan de andere kant, zonder de vluchten van de verschillende honden, chimpansees, apen, schildpadden, konijnen en katten in de ruimte, zouden we in 1969 op de maan zijn geland? Mogelijk, maar het zou een nog grotere sprong voor de mensheid zijn geweest zonder het dierenrijk als eerste het pad te banen.
hoe u uw nat-type kunt wijzigen
LEES VOLGENDE: De geschiedenis van honden in de ruimte
Afbeeldingen: NASA , Toledo Blade via Google Nieuws , Energia.ru , Publiek domein.
