Resident Evil 7 review: een meesterlijke puzzeldoos vol gruwelen

Het geluid van het gekraak is warm. Dat is het woord dat ik zou gebruiken om het te beschrijven. Het is warm en, nog belangrijker, het is muziek. Als je me een week geleden had gevraagd hoe het zou voelen om het zwakke, warme gekraak van een platenspeler te horen, had ik je dit uitbundige antwoord niet gegeven. Ik zou je niet bij de halsband hebben gegrepen, je gezicht binnen enkele centimeters van het mijne hebben gebracht en je hebben verteld dat ik me er veilig door voel.

Maar de spaarpunten inResident Evil 7: Biohazardlaat me precies dat voelen. De bandrecorder waarmee ik mijn voortgang kan opslaan, de knetterende muziek. Als een vreugdevuur voel ik mijn lichaam ontdooien. Dit is zo anders dan de stilte buiten deze kamers. Een stilte die net als John Cage beroemd is 4'33 compositie, is helemaal geen stilte, maar eerder een leeg canvas voor het geritsel, gekraak en gefluister van andere mensen. Behalve inResident Evil 7In dit geval zijn deze geluiden niet noodzakelijk allemaal menselijk.

Geluid is zo'n belangrijk onderdeel van horror, en het nieuwste deel van Capcoms langlopende survival-serie is een spel vol geluiden. Van het kraken van verre deuren die opengaan tot het ruisen van een lichaam dat langs zeildoek beweegt, de plantage van de Baker is een eiland vol (onheilspellende) geluiden

Veel van deze zijn afkomstig van de bakkers zelf - de familie-eenheid in het hart vanResident Evil 7. Gegoten in de rol van Ethan Winters, op zoek naar een vrouw die al drie jaar vermist is, duurt het niet lang voordat je oog in oog komt te staan ​​met deze galerij met grotesken. De belangrijkste daarvan zijn moeder Marguerite, zoon Lucas en vader Jack.

In tegenstelling tot de vorige paar kernenResident Evilinzendingen, die probeerden om knopen door te hakken over ingewikkelde verhaallijnen en serie-nietjes, noemt No.7 de zaken aanzienlijk - met de nadruk voor een groot deel van zijn verhaal op Ethan en de Baker-clan. Ze zijn bizar, melodramatisch en in toenemende mate dwaas, maar deze familiale basis komt de focus van het spel enorm ten goede. Het is nauwelijks Eugene O'Neill , maar het geweld in deze Amerikaanse familie verankert de afkeer - geeft het wortels.

Resident Evil 7 review: Geweld in het gezin

Na een lange proloog, worden veel van de eerste uren van het spel besteed aan het strijden met Jack. Dit zijn de momenten waaropResident Evil 7is op zijn best, wanneer de enorme plantage een onbekend labyrint van donkere plekken blijft. Het is ook, niet toevallig, wanneer de gruwel van het spel het meest menselijk is. Jack is een bedreigende figuur, en niet omdat hij een vervelende mojo in zijn systeem heeft. Hij is eng omdat hij een gewelddadige vader is. Hij loopt en praat met de zelfverzekerdheid van iemand die al eerder grote misstanden heeft begaan. Hij zoekt je alsof hij precies weet waar hij je kan vinden.

hoe stuur je iemand een bericht met onenigheid?

Ik moet denken aan een clip van Studio Ghibli-oprichter Hayao Miyazaki, een presentatie krijgen van een game die AI leert een zombielichaam te bewegen . Miyazaki vertelt rustig een verhaal over een gehandicapte vriend, en de pijn die het veroorzaakt dat deze vriend zelfs een high five geeft. Dat is pijn, suggereert Miyazaki, maar degene die de zwaaiende AI-zombie heeft gemaakt, heeft geen idee wat echte pijn is. Hij noemt het een belediging voor het leven zelf.

Die eerste uren met Jack zijn angstaanjagend omdat ze een glimp van menselijkheid in zich opnemen

Resident Evil 7is zeker meer aan de AI-kant van het spel dan aan de kant van Studio Ghibli, maar die eerste uren met Jack zijn angstaanjagend omdat ze een glimp van menselijkheid in zich hebben. Wanneer je je uiteindelijk in de kelder waagt en de verschrikkingen binnenin ziet, voelt het niet als een willekeurige handschoen. Het voelt - als de ondergrondse kamer van de Bates Motel – een deel van Jacks innerlijke geest.

Zie gerelateerd Torment: Tides of Numenera — een reis naar het vreemde Virginia review: film en games komen samen in versneden noir Horrorshow: hoe games als Alien: Isolation in terreur handelen

een begaafd spel op steam terugbetalen

Die psychologische diepte vervaagt. De dingen worden vreemder, het menselijke anker wordt losser en, misschien is het onvermijdelijk dat de vertrouwdheid met de omgeving hen berooft van hun spanning. De game ondermijnt gewoonlijk elk gevoel van comfort dat je misschien hebt, maar naarmate ik vorderde, voelde ik dat ik van versnelling schakelde, van een gespannen verkenning naar de overlevingsgame-modus. Ik gaf er minder om om in elk hoekje en gaatje te staren, of naar elke foto en stukje papier te kijken, en meer om doelen te halen. Daar zijn goede ludonarratieve redenen voor - als je haast hebt om iets te doen, zul je nauwelijks stoppen en de omgevingsverhalen opsnuiven - maar ik heb het tempo van het begin en de rijkdom van die vroege omgevingen gemist. Het meest schadelijke is echter dat ik hierdoor minder gaf om degenen die mij kwaad wilden doen.

Resident Evil 7 review: virtuele lichamen

Een latere fase, die feitelijk de vorm aanneemt van een gecontroleerd escape-room-spel, brengt deze omgevingsfocus doelgericht terug. Het is een interessante schok voor het toen al snelle tempo van de game, maar met zijn uitgebreidheid voelde het ook als het meest gekunstelde moment van de game - hoe leuk het ook was.

Dit was een gebied dat gericht was op het optionele gebruik van PlayStation VR. Net als scènes in 3D-films waarbij een scherp voorwerp de camera bereikt, zijn er momenten inResident Evil 7die vooral bedoeld lijken voor virtual-realityconsumptie. Een met insecten gevulde gang hier, een kamerpuzzel daar. Deze zijn voor het grootste deel verre van onhandig, maar het is interessant om te zien dat VR-gametropen al zo herkenbaar aan het worden zijn.

Niet dat u het VR-gebruik tot die secties hoeft te beperken. Het geheel vanResident Evil 7kan worden afgespeeld met een headset, en heen en weer schakelen tussen de twee modi is net zo eenvoudig als het tikken op een schakelaar in het optiemenu. Dit maaktResident Evil 7de meest volledige game tot nu toe in virtual reality, hoewel Capcom aanbeveelt om niet op deze manier door het hele spel te blazen. Hoewel ik het geluk heb geen bewegingsziekte te voelen in VR, voelde een vriend zich misselijk tijdens het spelen - vooral in secties waar veel beweging is. De langzamere delen van het spel op kamerschaal zijn daarentegen gemakkelijker voor de hersenen te verteren.

Voorover kunnen leunen en fysiek naar objecten kunnen turen, geeft het spel een verontrustend gevoel van realiteit

Dus, maakt de VR-modus een groot verschil? Ja, vooral binnen die openingstijden en hun nadruk op gespannen verkenning van de omgeving. Voorover kunnen leunen en fysiek naar objecten kunnen turen, of om hoeken kunnen gluren, geeft het spel een verontrustend gevoel van realiteit. De eerste delen van echte actie zijn ook angstaanjagend aanwezig, hoewel draaien met tussenpozen van 30 graden - iets dat bedoeld is om een ​​gevoel van misselijkheid te verminderen - ongemakkelijk aanvoelt. Dit is misschien het schadelijkst voor een ander spel, maarResident Evilgaat helemaal over onpraktische wapenbeheersing, dus het voegt misschien nog een laag paniek toe om te bestrijden. Dat gezegd hebbende, kunnen baasgevechten verwarrend worden in VR, met name in een mid-game waarin je over verschillende verdiepingen met binnen- en buitengebieden scoot.

hoe van geslacht te veranderen op roest

Het gevoel van aanwezigheid gaat ook gepaard met een grafisch offer. De game is minder zichtbaar indrukwekkend in VR, en ziet er soms uit als iets uit het PS3-tijdperk. Dat alles wordt echter goedgemaakt door het briljante gebruik van audio. Een kraken achter je horen wordt nog angstaanjagender als je het gevoel hebt dat er in feite een wereld achter je hoofd zit. Het speelt niet als een game die uitsluitend voor VR is gemaakt, maar het voelt ook niet als een game met VR erop geplakt, en dat is een gelukkig medium voor een technologie die nog niet in ieders huiskamer aanwezig is.

Resident Evil 7 review: Terugkeren naar de roots

Het eerstepersoonsperspectief vanResident Evil 7leent veel van de school vanGeheugenverlies: de donkere afdalingenBuitenaards wezen: isolatie(met minder, maar zogenaamd slimmere vijanden danResident Evil 4-6) maar geeft ook de gunst terug voor games zoals Fullbright'sNaar huis gegaan, die het origineel nam en ondermijndeResident Evilformule.

Ondanks alle veranderingen die de verschuiving in perspectief met zich meebrengt,Resident Evil 7voelt heel erg als de eersteResident Evil. Het grootste deel van de actie vindt plaats in een landhuis vol puzzels, en de wortels van paniek komen vaak voort uit risico- / beloningskeuzes tussen een schaarste aan middelen en voorraadvakken. Ik voelde me voortdurend ondermaats en traag in beweging terwijl ik terugliep door gebieden, en ik kwam alleen door elke ontmoeting heen met de huid van mijn tanden. Er zijn ook slimme knipogen naar eerdere titels - mijn favoriet zijn de subtiele echo's van de laadschermen van Resident Evil in de vele trap en deuropeningen .

Het belangrijkste is dat er spaarpunten zijn. Dingen zijn vergevingsgezinder geworden sinds het origineelResident Evil(je hebt geen inktlinten meer nodig om te sparen), maar deze verspreide eilanden zijn cruciaal voor wat survivalhorror zo effectief maakt. Het warme geknetter van een plaat werpt alle duisternis op. Ik voelde me veilig in die kamers, en ik wist dat zodra ik de drempel overschreed, de muziek buiten gehoorsafstand zou verdwijnen. Ik wist dat ik spoedig zou worden achtergelaten met het gekraak en gekreun van lichamen die op zoek waren naar mij.

De game blijft overal een goed gemaakte reis

Als die lichamen een menselijke wortel hebben,Resident Evil 7kan een verontrustende ervaring zijn. Wanneer die lichamen hun realiteitsbesef verliezen, wordt het spel al snel een versluierde machine van systemen die zijn ontworpen om bang te zijn. Hoe dan ook, het is een goed gemaakte machine en de game blijft een goed gemaakte reis - een die veel gebruik maakt van het first-person-perspectief en een die een hernieuwd gevoel van urgentie geeft aan de beroemdste horrorserie van gaming.