Nintendo's Kirby is een gelatineuze bal vol nachtmerries

Kirby heeft me altijd zenuwachtig gemaakt. Het Nintendo-personage lijkt een verrukkelijke pirouettende fee te zijn die vijanden opzuigt om ze als projectielen uit te spugen. Maar er is iets verontrustends aan een geleiachtige roze klodder met een onverzadigbare honger, wiens leven schijnbaar bestaat uit een meedogenloos patroon van consumptie en braaksel.

De seksloze wildgroei van Kirby doet me denken aan de Griekse held Prometheus, die door Zeus werd gestraft voor de misdaad van het schenken van vuur aan de mensheid en die dagelijks door gieren werd gestraft. Gebonden aan een rots, wordt Prometheus elke dag zijn lever opgegeten door wilde vogels, en elke nacht groeit hij weer aan. Zijn lichaam is uit elkaar gescheurd en in elkaar gepuzzeld, nooit compleet. Of misschien is Kirby dichter bij Tantalus, die vervloekt was om in een plas helder water te staan, onder een boom beladen met rijp fruit - beide voor altijd buiten bereik.

Ongeacht de mythische vergelijking, er is iets tragisch aan de toestand van Kirby die de liefde van het wezen voor kleine hoeden en houten zwaarden logenstraft. Onder zijn natte ogen en voortdurend rode wangen is een mond die vaak in een dunne, hatelijke frons krult; alsof Kirby's vreselijke bestaan ​​van honger zijn wereldbeeld heeft verdraaid tot iets totaal weerzinwekkends dan zijn onschadelijke manier van doen suggereert.

Kijk naar dit vreemde, ellendige wezen. Het vlezige bolletje van Kirby's lichaam wordt uit het menselijk lichaam verwijderd; het is schoon, rond, onbehaard. Het zijn al deze dingen, ja, maar tegelijkertijd is het een griezelige verdraaiing van ons vlees. Het is een koortsachtige nachtmerrie van elasticiteit, van spierweefsel dat de menselijke capaciteit te boven gaat. Het is lichaamsverschrikking in zijn puristische vorm; een Cronenbergse verschijning van onze lichamen die onzinnig en onbegrijpelijk zijn verwrongen, tot iets vreselijks gemaakt door de niet aflatende feesten van het laatkapitalisme.

Zie gerelateerd De architecten die AI leren om steden af ​​te drukken Orgasme Pingpong is de sport waar niemand om heeft gevraagd Virtuele realiteit zal de manier waarop je over geweld denkt veranderen

Het eten houdt nooit vast. Hoeveel Kirby ook eet, het kan het alleen weer uitspugen. De vrucht verandert in as in Kirby's muil. Het beest ademt alles om zich heen in, maar kan het nooit onderdrukken. Het spuugt alles wat het aanraakt terug de wereld in, alleen achtergelaten met een honger die nooit ophoudt. Kirby kan consumeren totdat de huid opgezwollen is, maar deze inname heeft geen zin, er is geen voedsel voor. Op zoek naar betekenis vindt Kirby alleen indigestie.

hoe de downloadsnelheid op steam te verbeteren

Misschien moet ik medelijden hebben met Kirby. Het leven van het wezen is tenslotte hopeloos in zijn marteling. Het is onwaarschijnlijk dat het voor deze wereld heeft gekozen, en er is een zekere mate van nobelheid in zijn volharding, ondanks de honger, ondanks de zinloosheid van zijn bestaan. Maar kun je medelijden hebben met een tumor? Kunt u medeleven tonen met iets dat de mensen eromheen verslindt en geen berouw toont voor zijn daden? Kirby is betreurenswaardig, niet vanwege zijn vreemdheid, maar omdat Kirby ons slechtste zelf is, geleid door hebzucht, ontdaan van zorgen en overwegingen totdat we niet meer zijn dan een halfbewuste maag.

Kirby maakt me bang, omdat ik mezelf in zijn ogen zie.